بنام خدا

فراز چهارم از دعای ۳۵-در  رضا به قضا و قدر

مرا به قضا و قدر خود دلخوش کن و سینه ام را در چیزهایی که مقدر نموده ای فراخ کن و اعتماد و تکیه گاهی به من ببخش ، تا با آن اقرار کنم که قضا و قدر تو ، جز به نیکی روان نگشته است.

شرح :

شوق به هر چیزی ، عامل تحمل مشکلات خاص آن چیز خواهد بود و امام عوامل ایجاد کننده آن را از خدا خواسته تا بتواند به حوادث ناشی از قضا و قدر خوش بین بماند، و آن عوامل از قرار زیر می باشند :

الف) سینه فراخ که  کنایه از شرح صدر است که نتیجه وسعت و عظمت روح انسان بوده و آن نیز در اثر  رشد معنوی ، حاصل می گردد.
افراد ضعیف و با درک پائین ، تحت تاثیر عوامل منفی ، با دیدن مشکلات راه ، وحشت زده شده ، از پذیرفتن مسئولیت و رسالت انسانی ، منصرف می شوند اما شخصیت رشد یافته ، برای هر مشکل ، راه حل خاص آنرا مشاهده نموده و با احاطه بر موضوع با آن برخورد می کنند.

ب) امام از خداوند ، اعتماد و تکیه گاهی امیدوار کننده را درخواست می نمایند تا شوق به ادامه راه و صفت تحمل را در ایشان تقویت کند.
آنچه برای انسان ، باعث ایجاد اعتماد و تکیه گاه می شود ، عبارتند از :

۱-عوامل و اسباب کار مورد نظر که شخص را در انجام آسان آن ، یاری و پشتیبانی می کند.
۲-شناخت نتایج و اهداف مطلوب در آینده 

موفق باشید. پورهادی