بنام خدا

شبهه به وضعیت زنان اسیر در کربلا

در مورد نحوه ی برخورد و رفتار سپاه یزید با اسرای کربلا می بایست نکاتی را مد نظر قرار داد و شرایط و قوانین جنگی مورد قبول در آن برهه را بررسی نمود،مانند عدم شهادت امام سجاد در روز عاشورا هر چند،در چند نوبت کمر به قتل ایشان بستند اما بخاطر شدت بیماری ایشان(بنابر حکمت الهی)و با این دیدگاه که کشتن بیماری که جنگ نکرده کاری ناپسند است،و با ممانعت افرادی ازخود سپاه عبیدالله از کشتن ایشان صرف نظر نمودند.

ضمن این که در آن دوران در جنگهای  قبیله ای ، آن هم در محل دوردست ، هر اتفاقی ممکن بود واقع شود.اما اگر جنگ با هدف انهدام قدرت نظامی طرف مقابل صورت می گرفت اقدامات و اعمال خلاف عفت انجام نمی شد.حتی اگر قرار بود تجاوزی اتفاق بیفتد،معمولا در محیط علنی واقع نمی شد.


در حادثه ی کربلا هم  لشکر یزید تحت فرمان حکومت مرکزی و در ضرب الاجل تعیین شده برای انجام ماموریتی معین وارد جنگ شده بودند و پس از پایان قائله می بایستی هرچه سریعتر اسیران را به دارالخلافه تحویل می دادند ،  با این وجود، صحنه ی جنگ به حال خود رها نشده بود و طبق روایات متعدد ، لشکر دشمن ، بلا فاصله روز بعد اقدام به دفن کشته های خود نموده و اسرا به سمت شام حرکت داده شدند.
هر چند سپاه یزید از هیچ گونه آزار و اذیت خاندان پیامبر از جمله ربودن چادر از سر زنان و گوشواره  وخلخال از گوش و پای دختران، به آتش کشیدن خیمه ها و بعد سوار کردن اسرا بر مرکبهای برهنه و در غل و زنجیر در آن آفتاب سوزان و... دریغ نکردند در عین حال می دانستند که اینان خاندان پیامبر هستند ، مخصوصا که قسمت اعظم لشکریان از مردم کوفه بوده و با خاندان امام حسین از نزدیک آشنا بودند ، بنابراین با وجود خشونت و قساوت درون ، رفتار آن ها تا حدودی توسط همدیگر کنترل می شد و خدای نکرده تجاوز به عنفی واقع نشد.
و پشیمانی آنها در روزهای بعد ،اعم  از گریه بر اعمال انجام شده تا قیام برای جبران جنایات صورت گرفته که بنام توابین ثبت گردید ، اثبات کننده کنترل رفتار در عدم تجاوز به اسرا می باشد.

موفق باشید. پورهادی