بنام خدا

منطق عاشورائیان ۸ (قاسم ابن الحسن(ع) و علی اکبر(ع) )

نبرد امام حسین(ع) در حادثه عاشورا  نه جنگ ، بلکه حداقل دفاع طبیعی در مقابل تجاوز بیگانه بود.در این دفاع،امام یاران خود را
در انتخاب زندگی آینده آزاد گذاشته بودند ، زیرا  هدف دشمن ، بیعت گرفتن از شخص امام حسین(ع) ، به عنوان مهر تایید برصحت حکومت یزید مطرح بود و با دیگران کاری نداشتند.

اما  یاران امام که به جایگاه امامت معرفت داشته، آگاهانه بر ماندن در کنار امام ، و حراست از حریم امامت اصرار می ورزیدند.

لذا ، هرکدام از یاران ، بر حسب توانایی فردی و موقعیت اجتماعی خود ، به نحوی خاص ، مراتب معرفت را به صورت اطاعت پذیری از امام در جز، به جز،  حرکت خویش نشان می دادند.

اذن خواستن علی اکبر فرزند امام حسین (ع) و قاسم بن الحسن که در تحت سرپرستی امام حسین قرار داشته و امانت برادر بود ، از جمله این موارد بودند.
ایشان ، در حالیکه در نزد امام از جایگاه خاص عاطفی برخوردار بودند ، اما احساس وظیفه در خدمت به امام زمان خود ، و جهاد در راه خدا ، تحت فرمان ایشان ، آنها را برانگیخت ، تا در محضر امام حسین (ع) حاضر شده ، با کمال احترام و تواضع ، آمادگی خود را برای ورود به میدان نبرد ، اعلان و بر درخواست اجازه ، جهت انجام وظیفه تا پای جان ، اصرار ورزیدند.

موفق باشید. پورهادی