بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيم
الَّذِينَ يَحْمِلُونَ الْعَرْشَ وَمَنْ حَوْلَهُ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَيُؤْمِنُونَ بِهِ وَيَسْتَغْفِرُونَ لِلَّذِينَ آمَنُوا رَبَّنَا وَسِعْتَ كُلَّ شَيْءٍ رَحْمَةً وَعِلْمًا فَاغْفِرْ لِلَّذِينَ تَابُوا وَاتَّبَعُوا سَبِيلَكَ وَقِهِمْ عَذَابَ الْجَحِيمِ 
فرشتگانی که عرش را حمل می کنند و آنان که پیرامون آن هستند، همراه سپاس و ستایش، پروردگارشان را تسبیح می گویند و به او ایمان دارند و برای اهل ایمان آمرزش می طلبند، پروردگارا! از روی رحمت و دانش همه چیز را فرا گرفته ای، پس آنان را که توبه کرده اند و راه تو را پیروی نموده اند بیامرز، و آنان را از عذاب دوزخ نگه دار. 

قرآن کریم ( سوره غافر - آیه ۷)

شرح :
خدای متعال عالم را خلق فرمود و برای این خلقت برنامه ای مدون تدبیر نموده عوامل اجرا کننده ی آن را تعیین و بر اجرای این مقدرات از باب رحمت واسعه ی خویش نظارت دقیق دارد که در این آیه ی شریفه با زبان اشاره بیان شده است :
 ۱- واژه ی عرش به معنی تخت سلطنت بوده و اشاره به اراده ی خداوند بر اجرای مقداراتش دارد.
۲- در حالی که می دانیم خداوند نه جسم است و نه مکان گنجایش وجود خدا را دارد بنابراین منظور از "حمل کنندگان عرش" مجریان دستورات خداوند هستند که قوایی به نام ملائکه در بالاترین مرتبه از قدرت هستند به طوری که هیچ عاملی به عنوان مانع نمی تواند فعالیت ایشان را متوقف نماید.
۳- گروهی از ملائک اجرا کننده ی فرمان که حاملین عرش خوانده می شوند توسط گروه دیگری محافظت می شوند که نحوه ی حفاظت و کیفیت عملکرد آنها در ادامه ی آیه شریفه آمده است.
۴- تسبیح به معنی تنزیه کردن یا منزه دانستن است ، که اشاره به اعتقاد ایشان به لایتناهی وخارج از ادراک بودن علم و صفات خدا همچنین  خلوص نیت آنها در عمل به وظیفه داشته که دو وجه برای آن می توان ارائه کرد اولا نه کوتاهی در اجرا دارند و نه توقعی در قبال عمل به وظیفه در نتیجه امکان هیچ گونه تخلفی  ندارند بنابراین هیچ کس یارای گریز از دست ایشان یا فریب دادن آنها را ندارد. ثانیا ایشان برطرف کننده ی هر گونه شرک از دلها هستند که مانع در راه کسب معرفت محسوب می شود بنابراین می توان گفت که زمینه ی درک معارف الهی را برای بندگان فراهم می کنند.
 ۵- ستایش کنندگان پروردگار بودن ، اشاره به شوق ملائک برای اجرای فرمان خدا دارد در نتیجه این قوا ضمن خسته نشدن از اجرای دستور مامور اعطای نشاط به هدایت شوندگان هستند که عامل ایجاد احساس نشاط و رضایت در قلب مومنین هستند.
۶-  طلب بخشش کردن فرشتگان برای کسانی است که ایمان آورده ولیکن در مسیر حرکت دچار لغزش شدند اما روش توبه و عذر خواهی را بلد نبوده یا اراده ی آنها تحت تاثیر عواملی برای توبه ضعیف شده و قدرت بازگشت را در خود نمی بینند. پس این ملئک زمینه توبه را برای گنهکاران فراهم نموده و ایشان را در بازگشت به هدایت یاری می کنند که مامورین لطف و رحمت خدا محسوب می شوند.
بدین ترتیب پروردگار عالم ضمن اجرای برنامه از پیش تعیین شده که به نام قضا و قدر الهی می شناسیم گروهی دیگر از ملائک را مامور حفظ بندگان در طی نمودن راه هدایت و نجات از پرتگاه های هلاکت نموده است تا افتادگان را دستگیری نماید.

 موفق باشید. پورهادی