بسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيم
وَلَقَدْ آتَيْنَا لُقْمَانَ الْحِكْمَةَ أَنِ اشْكُرْ لِلَّهِ ۚ وَمَنْ يَشْكُرْ فَإِنَّمَا يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ ۖ وَمَنْ كَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ حَمِيدٌ 
و به راستی ما به لقمان حکمت عطا کردیم که نسبت به خدا سپاس گزار و شاکر باش و هر که سپاس گزارد تنها به سود خود سپاس می گزارد، و هر که ناسپاسی کند خدا بی نیاز و ستوده است.

قرآن کریم( سوره لقمان - آیه ۱۲)

 شرح :
حکمت نعمتی بزرگ بوده که زمینه ی بهرمندی از سایر نعمت های موجود در عالم را فراهم می سازد به همین دلیل خدای متعال بجای آوردن شکر آن را بر حضرت لقمان به عنوان نعمت گیرنده واجب فرمود و سرپیچی از این شگرگزاری را کفران نعمت محسوب نموده است. باید دید حکمت چیست که موهبتی الهی محسوب شده و چگونه می تواند زمینه ساز سایر نعمت ها قرار گرفته بلکه نعمت پرور باشد یعنی قدرت تبدیل به احسن نمودن سایر نعمت ها را داشته باشد.
به طور اجمال می توان گفت : حکمت علمی است که توانایی درک چگونگی پیدایش پدیده ها و هدف از خلقت ایشان همراه با رابطه ی علت و معلولی بین آنها را به انسان می دهد.
این نوع ادراک می تواند شناخت انواع پدیده ها و خواص مربوطه را برای تحقیق کنندگان میسر نموده که باعث احاطه ی علمی بر آنها می شود. وقتی کسی به شیئی احاطه علمی پیدا نمود قادر به تصرف در شیئی بوده ، به کمک تغییر و تبدیل آن با سایر اشیاء انواع اختراعات و ابداعات را به وجود آورده و ضمن تجهیز کردن زندگی بشریت آسایش انسان را فراهم می سازد.
در زمانهای قدیم به مجموع علم فلسفه و منطق ، حکمت گفته می شد زیرا دانشمندان برای انجام آزمایشات و حصول نتیجه ی مطلوب نیاز به آموختن روش صحیح در استدلال کردن داشتند به همین دلیل در ابتدا به تحصیل در علم فلسفه و منطق می پرداختند و از این طریق قوای عقلی خود را استدلال گر ساخته سپس وارد سایر علوم می شدند تا بتوانند به دور از خیالات و ذهنیت های منفی ارتباط صحیح بین واقعیات را درک و علوم مربوطه را کشف نمایند. به همین دلیل مردم قدیم  شخص دانشمند را حکیم می نامیدند.

  موفق باشید. پورهادی