بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيم
وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْتَرِي لَهْوَ الْحَدِيثِ لِيُضِلَّ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ بِغَيْرِ عِلْمٍ وَيَتَّخِذَهَا هُزُوًا ۚ أُولَٰئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ مُهِينٌ ﴿٦﴾ وَإِذَا تُتْلَىٰ عَلَيْهِ آيَاتُنَا وَلَّىٰ مُسْتَكْبِرًا كَأَنْ لَمْ يَسْمَعْهَا كَأَنَّ فِي أُذُنَيْهِ وَقْرًا ۖ فَبَشِّرْهُ بِعَذَابٍ أَلِيمٍ ﴿٧﴾
و برخی از مردم اند که افسانه های بیهوده و سخنان یاوه و سرگرم کننده را می خرند تا از روی نادانی و بی دانشی [مردم را] از راه خدا گمراه کنند و آن را به مسخره بگیرند؛ اینانند که برای آنان عذابی خوارکننده خواهد بود.(۶) چون آیات ما بر او خوانده شود متکبرانه روی برمی گرداند گویی آنها را نشنیده است انگار در دو گوشش سنگینی است، پس او را به عذابی دردناک مژده ده (۷)

قرآن کریم( سوره لقمان - آیات ۶ و ۷)

شرح :
خالق انسان حس حق طلبی را درون او به ودیعه نهاد تا به جستجوی حقیقت پرداخته و کاشف علوم گردده و بدین وسیله رشد یافته و به سعادت برسد اما مشاهده می شود که گروه کثیری از آنها نه تنها از این موهبت الهی استفاده نمی کنند بلکه برای بهرمندی از لذات زود گذر دنیا به انجام اعمالی مبادرت می ورزند که مورد تهدید خداوند و عقوبت او واقع می گردند.
آیات شریفه چند مورد از ین رفتارها را متذکر شده است :
الف) خریدار سخن لغو بودن ، در حالی که خداوند به فردی شرایط و توانایی رشد علمی برای درک سعادت عطا فرموده است ؛ به این دلائل جرم محسوب می شود :
۱- پرداختن به سخن لغو بی توجهی به نعمت هدایت بوده که بی احترامی به عطا کننده آن خواهد بود.
۲- در حالی که می داند در ازای این نعمت برای او وظایفی مقرر شده نپذیرفتن نعمت رشد رد مسئولیت بوده که فرار و کوتاهی در انجام تکلیف محسوب شده و مشمول عقوبت خواهد بود.
ب) به تمسخر گرفتن که عملی ضد اخلاقی بوده که معصومین در نفی آن به علت داشتن اثرات مخرب بشدت تاکید فرموده اند زیرا :
۱- عمل تمسخر به منزله ی حمله به شخصیت مخاطب و زدن ضربه روحی بوده که اساس فکری ، اعتقادی و فرد را در معرض تزلزل قرار داده و سرمایه ی معنوی مخاطب را به رکود و اضمحلال می کشاند.
۲- شخصیت فرد مسخره شونده را درانظار عموم سبک نمود که باعث بی توجهی مردم به جایگاه علمی، سیاسی، فرهنگی ... مخاطب در اجتماع شده و هم استعداد و زحمات مسخره شونده بی نتیجه می ماند و هم مردم از نعمت وجود او بی بهره خواهند شد.
ج) از نتایج بیهوده گرایی  بوده که پس از بی توجی به کلام حق دچار خود بزرگ بینی شده ودر نتیجه اولا از اطاعت و بندگی خدا خارج می گردد که ابتدای انحراف بوه و می تواند عامل ارتکاب به انواع جنایات قرار گیرد. ثانیا دیگر بندگان خدا را تحقیر نموده خود را دارای اختیار در پایمال نمودن حقوق دیگران   می داند. به همین دلیل خدای متعال پرداختن به سخنان بیهوده و تمسخر را نهی فرموده و مرتکبین را به عذاب دردناک تهدید نموده است.

  موفق باشید.  پورهادی