بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحيم
وَلَمَّا تَوَجَّهَ تِلْقَاءَ مَدْيَنَ قَالَ عَسَىٰ رَبِّي أَنْ يَهْدِيَنِي سَوَاءَ السَّبِيلِ ﴿٢٢﴾ وَلَمَّا وَرَدَ مَاءَ مَدْيَنَ وَجَدَ عَلَيْهِ أُمَّةً مِنَ النَّاسِ يَسْقُونَ وَوَجَدَ مِنْ دُونِهِمُ امْرَأَتَيْنِ تَذُودَانِ ۖ قَالَ مَا خَطْبُكُمَا ۖ قَالَتَا لَا نَسْقِي حَتَّىٰ يُصْدِرَ الرِّعَاءُ ۖ وَأَبُونَا شَيْخٌ كَبِيرٌ ﴿٢٣﴾ فَسَقَىٰ لَهُمَا ثُمَّ تَوَلَّىٰ إِلَى الظِّلِّ فَقَالَ رَبِّ إِنِّي لِمَا أَنْزَلْتَ إِلَيَّ مِنْ خَيْرٍ فَقِيرٌ ﴿٢٤﴾
هنگامی که به سوی مدین روی آورد، گفت: امید است پروردگارم مرا به راه راست راهنمایی کند. (۲۲) هنگامی که به آب مدین رسید، گروهی از مردم را بر آن یافت که دام هایشان را آب می دادند، و غیر آنان دو زن را دید که باز می‌دارند؛ گفت: چه چیزی شما را بر بازداشتن [گوسفندان] وا می‌دارد؟ گفتند: ما آب نمی دهیم تا شبانان برگردانند و پدر ما پیری کهنسال است. (۲۳) پس دام هایشان را آب داد، سپس به سوی سایه برگشت و گفت: پروردگارا! به آنچه از خیر بر من نازل می کنی، نیازمندم. (۲۴)

قرآن کریم( سوره قصص - آیات ۲۲ تا ۲۴)

شرح :
حضرت موسی (ع) با فرار از مصر هنگام غروب به شهر مدین رسیده به گروهی برخورد می کند که برای سیراب کردن دامهای خود بر سر چاه آب ازدحام نموده و در میان آنها  دو زن را مشاهده می کند که با زحمت زیاد در حال جلوگیری از اختلات دام هایشان با سایرین هستند.
حضرت پس از اطلاع از وضعیت خانوادگی ایشان دام ها را آب داده و بدون هیچ گونه توقعی از آنها جدا می شود در حالی که خسته و گرسنه بوده و در شهر غریب نیز سر پناهی برای اقامت شب نداشت.
نحوه ی عملکرد پیغمبر خدا در این صحنه کوتاه چند دستور اخلاقی مهم دارد که به اختصار تقدیم می گردد :
۱- خستگی و گرسنگی باعث بی تفاوتی حضرت نشده وضعیت جمع حاضر را با دقت تحت نظر گرفت که نشانه احساس وظیفه در اجتماع می باشد.
۲- غیر عادی بودن دو زن در چنین صحنه ای را تشخیص داده علت را جویا گردید که بیانگر سطح ادراک و غیرتمندی ایشان بود.
۳- به محض اطلاع از ضعف پدر و عدم توانایی او در اداره ی امور زندگی بدون درنگ اقدام به آب دادن گوسفندان نمود که نشان دهنده ی درک وظیفه خدمت رسانی به نیازمندان جامعه است قبل از اینکه ایشان درخواست نمایند.
۴- با وجود خستگی و گرسنگی شدید همچنین بی خانمانی از اظهار نیاز به دیگران علی الخصوص آن دو زن که خدمت گیرندگان بودند خودداری ورزیده به درگاه خدای خویش مراجعه نمود تا بر ضعفا منت گذاری نشده ، عزت خود و خاندان ایشان حفظ گردد.
ارائه  چنین عملکردی نشانه رشد صفات انسانی در حضرتش بود علی رغم اینکه در کاخ فرعون با آن چنان تفکری بزرگ شده بود و این صفات فضائل یک پیامبر محسوب می شود که لیاقت ایشان را برای درک رسالت پیامبری اثبات می نماید.

  موفق باشید. پورهادی