بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحيم
فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَوَهَبْنَا لَهُ يَحْيَىٰ وَأَصْلَحْنَا لَهُ زَوْجَهُ ۚ إِنَّهُمْ كَانُوا يُسَارِعُونَ فِي الْخَيْرَاتِ وَيَدْعُونَنَا رَغَبًا وَرَهَبًا ۖ وَكَانُوا لَنَا خَاشِعِينَ 
پس او را اجابت کردیم و یحیی را به او بخشیدیم و نازایی همسرش را برای وی اصلاح نمودیم، آنان همواره در کارهای خیر می‌شتافتند، و ما را از روی امید و بیم می خواندند، و پیوسته در برابر ما فروتن بودند. 

قرآن کریم( سوره انبیاء - آیه ۹۰)

شرح :
پروردگار متعال برای تشویق بندگان در رجوع به خالق وعده های پاداش را همراه با شرایط لازمه ی آنها بیان فرموده و شرح حال حضرت ذکریای پیامبر را به عنوان مصداق ارائه نموده است.
فَاسْتَجَبْنَا به عنوان خبری کوتاه بیانگر یک قانون مهم است که خداوند از باب رحمت واسعه ی خویش نسبت به انسان اجرای آن را بر خود واجب نموده است. به این صورت که بندگان به صرف مراجعه به خالق درخواست شان مورد اجابت قرار خواهد گرفت حال یا این خواسته عینا تحقق می یابد یا معادل بلکه بیشتر از آن در قالب موفقیت های مختلف در زندگی او واقع می گردد که به آن "برکات " گفته می شود در حالی که پاداش اخروی آن نیز محفوظ خواهد بود.

منظور از " اصلاح کردن" تغییر در روند و قانون خلقت است که استثنایی بوده و آنرا به عنوان معجزه می شناسیم. زیرا درخواست حضرت ذکریا برای صاحب فرزند شدن از زوجه ی عقیم خود در ایام پیری بوده که حتی با علم پیشرفته پزشکی امروز نیز برطرف نمودن چنین عارضه ای امکان پذیر نیست به این دلیل که نیروی حیات و احیای بقا در فرد کهنسال افول کرده و عمل درمان در او موثر نخواهد بود لذا صاحب فرزند شدن فقط از طریق معجزه امکان پذیراست.

سپس پروردگار متعال علت این توجه خاص و اجابت استثنایی برای جناب ذکریا را به خاطر صفات نیکی دانسته که ایشان دارا بودند :
۱- يُسَارِعُونَ فِي الْخَيْرَاتِ : در انجام امور خیر شتاب می کردند.
امور خیر معمولا شامل کارهایی می شود که شخص از انجام آن انتظار هیچ گونه پاداشی نداشته بلکه به صرف نوع دوستی بوده و رضای خدا را مد نظر دارد.
انجام این گونه امور مستلزم تحمل خستگی همراه با هزینه نمودن مال و بعضا شنیدن مخالفت و شاید سرزنش دیگران باشد که هرکدام از این عوامل می تواند اقدام کننده به خیر را منصرف نماید لذا جهت تثبیت این امور سفارش اکید شده است که در انجام خیر شتاب نمائید.
۲- وَيَدْعُونَنَا رَغَبًا وَرَهَبًا : و ما را از روی بیم و امید  می خواندند. ۖ
از شرایط لازمه ی دعا بلکه کسب موفقیت در هر نوع اقدامی از سوی مومنین در زندگی داشتن حالت بین بیم و امید است که اثر تربیتی بسیار مفیدی دارد زیرا ، صرف امید داشتن منجر به غفلت از عوامل بازدارند شده که زمینه ساز شکست خواهند بود ولی با وجود بیم حالت توجه و هشیاری ایجاد شده و اقدام کننده در هر لحظه آماده ی برخورد با حوادث پیش بینی نشده و انجام تغییرات لازم خواهد بود که باعث رفع نواقص همچنین اصلاح اشتباهات و در نتیجه موفقیت او می گردد.
همچنین بیم به تنهایی عامل ناامیدی بوده و قدرت فعالیت و استفاده از فرصت های زندگی را سلب می سازد در نتیجه فرد از هر نوع پیشرفتی در زندگی محروم می ماند.
۳- وَكَانُوا لَنَا خَاشِعِينَ : و پیوسته در برابر ما فروتن بودند.
خالق متعال همه ی نعمت ها و عوامل موجود را برای پیشرفت بشر خلق و در اختیار او قرار داد تا قدرت و علم خویش را در وجود انسان آشکار سازد و شرط بهرمندی از این همه مواهب را اطاعت از خود قرار داد ؛ بنابراین مادامی که فرد به درگاه خدا تواضع داشته باشد موفقیت او تضمین خواهد بود. این مژده ای برای عموم بندگان در به کار بستن دستورات خداوند و ایجاد بستر اجابت دعا می باشد.

موفق باشید.  پورهادی