بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحيم
وَلَقَدْ آتَيْنَا إِبْرَاهِيمَ رُشْدَهُ مِنْ قَبْلُ وَكُنَّا بِهِ عَالِمِينَ 
و مسلماً پیش از این به ابراهیم، رشد و هدایتی عطا کردیم؛ و ما به او دانا بودیم. 

قرآن کریم( سوره انبیاء - آیه ۵۱)

شرح :
خالق عالم، انسان را برای رسیدن به جایگاه رفیع خلیفه الهی خلق نموده و امکانات لازمه ی این مقام را در اختیار او قرار داده است ولیکن کوتاهی انسان در استفاده ی صحیح از نعمت ها و توجه به جاذبه های منحرف کننده دنیا عامل بازدارنده او بوده است.
 حرکت موفق در مسیر طبیعی که مطلوب  ذات باشد را " رشد"، میگویند. همه ی موجودات هم برای حفظ بقا و هم برای کسب کمالات که همان کیفیت وجودی آنهاست نیاز به " رشد" دارند وگرنه متوقف مانده و حیات در آنها افول خواهد کرد.
در آیه ی شریفه خداوند " رشد" را به پیامبرش عطا فرموده یعنی سایرین را فاقد " رشد" دانسته است در حالی مشاهده می شود که دیگران نیز زنده وانواع امکانات زندگی را فراهم کرده اند.
در اینجا نتیجه می گیریم که مفهوم " رشد" فراتر از نیروی بقا و حرکت جسمانی است بلکه قدرت دیگری است که تحت شرایطی خاص از جانب خدا اعطا می گردد و آن " حرکت معنوی روح انسان به سوی خداست" که بر اساس اصول تربیتی و دستورات ابلاغ شده از جانب او صورت می پذیرد.

دانا بودن خدا به ابراهیم کنایه از اطلاع داشتن خدا به استعداد پذیرش " رشد" در حضرت ابراهیم است. حال این سئوال مطرح می شود که :
۱- آیا سایر مردم این استعداد را نداشتند؟
۲- اگر دیگران این استعداد را ندارند پس دعوت به هدایت چه سودی دارد ؟ زیرا استعداد پذیرش در ذات آنها وجود ندارد ؛ پس آنها مسئولیتی در پذیرش دعوت پیامبر خدا ندارند.
با توجه به اینکه خداوند کار بیهوده انجام نداده و ستم کردن از صفات سلبی خداست که نسبت به هیچ موجودی روا نخواهد داشت نتیجه می گیریم که استعداد      " رشد" که زمینه ی هدایت پذیری و سرافرازی انسان است در همه ی افراد بشر موجود موجود بوده ولیکن اشتغال افراطی به لذات و نعمت های مادی سبب توقف او شده است.
پس بعثت انبیا الهی برای روشنگری مردم و برطرف کردن غفلت بوده که با ابلاغ دستورات و روش های تربیتی تحت عنوان آیات و معجزات صورت می پذیرد.
از آنجا که پذیرش هدایت و نیاز به پرستش معبود در انسان امری ذاتی است نتیجه می گیریم که همگان صحت آیات الهی و ضرورت هدایت شدن را درک می کنند ولیکن آنان که در جاذبه های دنیا غرق شده اند ، حاضر به دل کندن از لذات نبوده و به معنویات و عالم آخرت بی توجهی می کنند وگرنه زمینه ی " رشد" برای همه ی افراد بشر مهیا بوده و عموم مردم مستعد دریافت عطا شدن " رشد" به عنوان یک موهبت از سوی پروردگار عالم هستند به همین دلیل خداوند تا آخر عمر انسان فرصت برای " رشد" یافتن قرار داده است.

موفق باشید. پورهادی