بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحيم
مَا يَأْتِيهِمْ مِنْ ذِكْرٍ مِنْ رَبِّهِمْ مُحْدَثٍ إِلَّا اسْتَمَعُوهُ وَهُمْ يَلْعَبُونَ 
هیچ یادآوری و پند تازه ای از سوی پروردگارشان برای آنان نمی‌آید مگر آنکه آن را می شنوند و در حالی که سرگرم بازی هستند.

قرآن کریم ( سوره انبیاء- آیه ۲)

  شرح :
از نحوه ی بیان در آین آیه ی شریفه چند نکته ی عبرت آموز نتیجه گیری می شود که مورد توجه قرار دادن و به کار بستن آنها در برخورد های اجتماعی مخصوصا برای مبلغین دینی همچنین آمرین به معروف و ناهیان از منکر یک ضرورت است تا بدانند در این گونه موارد از چه روش هایی استفاده نمایند و چه عواملی را به خدمت گیرند.
ابتدای آیه نشان دهنده ی تاثیر کلام خدا در ایجاد هشیاری باطنی است که شنونده را به حقیقت آگاه می سازد مگر اینکه کسی عمدا بخواهد از پذیرفتن آن خودداری ورزد پس بر این افراد اتمام حجت شده است.
در ادامه واژه ی رب آمده که به معنی پرورش دهنده برای معرفی شخصیت گوینده ی کلام که خدا باشد استفاده شده است تا به شنونده  بفهماند که این هشدارها برای پرورش قوای روحی ایشان است تا رشد یابند و هم در دنیا زندگی بهتری داشته باشند و هم در آخرت سعادتمند گردند.
شنیدن اشاره به درک شدن پیام خدا توسط شنوندگان است ، پس ایشان نمی خواهند بپذیرند و از قبول مسئولیتی که در قبال رسالت انسانی خویش دارند شانه خالی می کنند.
به بازی مشغول شدن در مقابل تذکر دهندگان به پند و نصیحت که آنها را از خطرات آگاه نموده و راه سعادت را پیشنهاد می دهند به معنای فرار از حقیقت است.
این گروه از مردم ارزش پرورش صفات انسانی به عنوان ارزش را نشناخته و حاضر نیستند سختی های لازم تا رسیدن به سعادت را تحمل نمایند به همین دلیل به امور سرگرم کننده اشتغال ورزیده تا عمر به غفلت و بی خبری سپری گردد و به خیال خودشان بتوانند بگویند که ما نمی دانستیم پس معذور هستیم در حالی که چنین عذری از آنها پذیرفته نخواهد شد.

موفق باشید. پورهادی