بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحيم
وَلَمَّا فَصَلَتِ الْعِيرُ قَالَ أَبُوهُمْ إِنِّي لَأَجِدُ رِيحَ يُوسُفَ ۖ لَوْلَا أَنْ تُفَنِّدُونِ ﴿٩٤﴾ قَالُوا تَاللَّهِ إِنَّكَ لَفِي ضَلَالِكَ الْقَدِيمِ ﴿٩٥﴾
و زمانی که کاروان رهسپار شد، پدرشان گفت: بی‌تردید بوی یوسف را می یابم اگر مرا سبک عقل ندانید. (۹۴)گفتند: به خدا سوگند تو در همان خطا و گمراهی دیرینت هستی. (۹۵)

قرآن کریم ( سوره یوسف - آیات ۹۴ و ۹۵)

 شرح :
خداوند انسان را خلق فرمود و برای نیل به سعادت راه هدایت را بر او گشود‌. در این راستا بهترین بندگانش را که تحت تعلیم و تربیت خویش و در سخت ترین شرایط پرورش داده بود برای راهنمایی مردم بسوی آنها گسیل داشت تا ضمن آموزش اصول فکری و رفتار صحیح به آنها شخصیت و زندگی خودشان نیز الگو و مصداق بارز مکتب هدایت قرار دهد.
آموختن و پذیرفتن هدایت که امروزه در انواع علوم تربیتی مشخص و به جامعه معرفی شده است به تنهایی سختی های خاص خود را دارد که طالبین کمال بایستی زحمت فرا گرفتن آن را بر خود هموار نمایند اما مشکل تر از آموختن علوم تربیت دینی به اجرا گذاشتن آن می باشد زیرا به کار گرفتن آن دستورات در زندگی ، مستلزم اکتفا نمودن به حق خود توام با چشم پوشی از زیاده خواهی ها و کنترل نفس در بهرمندی از لذات در حد معقول و رعایت اعتدال است که مراحلی از ریاضت نفسانی محسوب می گردد.
چه بسیارند افرادی که حاضر به تحمل مشقات تربیت نفس نشده و در طی این مراحل درمانده و متوقف می گردند. این افراد که متاسفانه از شهامت و استقامت لازمه ی جهاد نفسانی برخوردار نیستند به جای اظهار عجز از طی این مراحل و برای توجیه تنبلی ها و لذت های مورد علاقه ی خود افراد موفق را مورد تمسخر قرار داده و ایشان را به انواع انحرافات فکری و رفتاری متهم می سازند بلکه بتوانند از عذاب وجدان و شرمندگی در مقابل وجدان و قوای عقلی خود رها شده و با آسودگی خاطر چند روزه عمر را به لذات زودگذر دنیا سپری نمایند .
اطرافیان حضرت یعقوب (ع) از جمله این افراد بودند که به علت عدم تحمل سختی های تربیت از پشتیبانی ایمان و بهره ی معارف الهی محروم مانده قدرت درک نصایح پیغمبر خدا و دریافت مژده های الهی را که به صورت اخبار غیبی از زبان رسول او بیان می شد را نداشته ، لذا به تمسخر او پرداخته و به راحتی به ایشان اهانت می کردند تا جائی که با شنیدن خبر استشمام بوی یوسف به حضرتش می گفتند :  "به خدا سوگند تو در همان خطا و گمراهی دیرینت هستی "،
و حتی آن را با سوگند همراه می ساختند تا شدت تاکید و اطمینان خود را بیان کنند غافل از اینکه چنین اظهاراتی نشان دهنده ی شدت جهل آنها به معارف الهی و محرومیت آنها از نور هدایت بود ولیکن خودشان نمی دانستند.

موفق باشید. پورهادی