بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحيم
فَلَمَّا ذَهَبَ عَنْ إِبْرَاهِيمَ الرَّوْعُ وَجَاءَتْهُ الْبُشْرَىٰ يُجَادِلُنَا فِي قَوْمِ لُوطٍ ﴿٧٤﴾ إِنَّ إِبْرَاهِيمَ لَحَلِيمٌ أَوَّاهٌ مُنِيبٌ ﴿٧٥) يَا إِبْرَاهِيمُ أَعْرِضْ عَنْ هَٰذَا ۖ إِنَّهُ قَدْ جَاءَ أَمْرُ رَبِّكَ ۖ وَإِنَّهُمْ آتِيهِمْ عَذَابٌ غَيْرُ مَرْدُودٍ ﴿٧٦﴾
پس هنگامی که ترس و دلهره از ابراهیم برطرف شد و آن مژده به او رسید، با ما درباره قوم لوط به گفتگو پرداخت. (۷۴) به راستی که ابراهیم بسیار بردبار و دلسوز و روی آورنده بود. (۷۵) ای ابراهیم! از این  درگذر؛ زیرا فرمان پروردگارت فرا رسیده و یقیناً آنان را عذابی بدون بازگشت خواهد آمد. (۷۶)

قرآن کریم ( سوره هود - آیات ۷۴ الی ۷۶)

شرح :
از آیات شریفه چند پیام را می توان استنباط نمود :
۱- خداوند با بندگان مخلص خود ارتباط داشته و از باب هدایت ایشان را از حوادث و تحولات جاری آگاه می سازد.
۲- حضرت ابراهیم(ع) برای نجات قوم گنهکار ، نزد خدا شفاعت می نماید که نشان دهنده ی رافت و خیرخواهی حضرت نسبت به عموم بندگان است و این صفت شرط لازم پیامبری بلکه امری فطری برای نوع انسان است.
۳- پروردگار عالم ضمن داشتن رحمانیت برای عموم بندگان در تنبیه گنهکار جدیت دارد زیرا پس از اعطای انواع نعمت ها و فرصت کافی همراه با رهنمودهای فرستاده ی خود که بر ایشان اتمام حجت نموده است ،  هدایت و پذیرفتن بندگی را بر همگان واجب فرموده است.
۴- اصرار بر گناه در قوم لوط به مرحله ای رسیده بود که ایشان را نسبت به خدا طاغی ساخته و مهلت دادن هیچ گونه تاثیری در هدایت آنها نداشت لذا لازم بود که به صورت جبری از ادامه ی گناه منع گردند تا این عمل زشت گسترش پیدا نکند.

  موفق باشید.  پورهادی