بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحيم
وَهِيَ تَجْرِي بِهِمْ فِي مَوْجٍ كَالْجِبَالِ وَنَادَىٰ نُوحٌ ابْنَهُ وَكَانَ فِي مَعْزِلٍ يَا بُنَيَّ ارْكَبْ مَعَنَا وَلَا تَكُنْ مَعَ الْكَافِرِينَ ﴿٤٢﴾ قَالَ سَآوِي إِلَىٰ جَبَلٍ يَعْصِمُنِي مِنَ الْمَاءِ ۚ قَالَ لَا عَاصِمَ الْيَوْمَ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ إِلَّا مَنْ رَحِمَ ۚ وَحَالَ بَيْنَهُمَا الْمَوْجُ فَكَانَ مِنَ الْمُغْرَقِينَ ﴿٤٣}
آن کشتی آنان را در میان موج هایی کوه آسا حرکت می داد، و نوح فرزندش را که در کناری بود، بانگ زد که ای پسرم! همراه ما سوار شو و با کافران مباش. (۴۲) گفت: به زودی به کوهی که مرا از آب نگه دارد، پناه می‌برم. نوح گفت: امروز در برابر عذاب خدا هیچ نگه دارنده ای نیست مگر کسی که [خدا بر او] رحم کند. و موج میان آن دو حایل شد و پسر از غرق شدگان گردید. (۴۳)

قرآن کریم ( سوره هود - آیات ۴۲ و ۴۳)

  شرح :
برای تصمیم در هر موضوعی لازم است که با آگاهان در آن امر که متخصصین هستند مشورت نمود تا بتوانیم از خصوصیات و شرایط اجرایی آن امر در عالم واقع را ارزیابی صحیحی حاصل نمود و تصمیمی مناسب با شئونات هر کار اتخاذ و با موفقیت آنرا اجرا کرد.
از جمله آفاتی که موجودیت فرد را در زندگی مادی و معنوی مورد تهدید قرار می دهد صفت "خود محوری"است. چنین کسی در تشخیص و تعیین ارزش هر موضوعی شخصیت و دست آوردهای خود را که بیانگر توانایی اوست ملاک قرار داده ، با قدرت محدود خود برای امور مختلف اعم از فردی یا اجتماعی ، مادی یا معنوی حتی در سطح عالی تصمیم گیری می کند و از مشورت با خرمندان خودداری می ورزد.
پسر حضرت نوح نیز در شمار این افراد بود که حتی قدرت خدا را در سطح ادراک اندک خود سنجید و وسعت و عظمت عذاب را درک نکرد، به همین دلیل برای مجفوظ ماندن "پناه بردن به کوه" را برگزید که نتیجه اش غرق شدن بود.

این واقعه می تواند پیامی به این مضمون برای ما داشته باشد :
لازم است که در عالم واقع خالق را شناخته و به حقیقت پشت پرده ای که مافوق همه ی قدرت ها ، امور را اداره می کند با توجه خاص نگریست و تسلط همه جانبه آن را پذیرا گشت زیرا خداوند در اجرای سنت الهی قاطع بوده و هیچ گونه استثنایی را در تصمیم گرفته شده ی حق را دخالت نمی دهد حتی درخواست پیامبران را در راستای اهداف از پیش تعیین شده خود که همان " قضا و قدر الهی" باشند می پذیرد.   

  موفق باشید. پورهادی