بِنام خداوند بخشنده مهربان
لَا يَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْكَافِرِينَ أَوْلِيَاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ ۖ وَمَنْ يَفْعَلْ ذَٰلِكَ فَلَيْسَ مِنَ اللَّهِ فِي شَيْءٍ إِلَّا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقَاةً ۗ وَيُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ ۗ وَإِلَى اللَّهِ الْمَصِيرُ.(۲۸)
مؤمنان نباید کافران را به جای اهل ایمان، سرپرست و دوست بگیرند؛ و هر کس چنین کند در هیچ پیوند و رابطه ای با خدا نیست، مگر آنکه بخواهید به سبب دفع خطری که متوجه شماست از آنان تقیّه کنید؛ خدا شما را از [عذاب] خود بر حذر می دارد، و بازگشت به سوی خداست.(۲۸)

قرآن کریم( سوره آل عمران- آیه ۲۸)

  شرح :
حالتی به نام دوستی ، در نتیجه ی وجود عاملی مشترک بین دو طرف ایجاد می شود که این عامل مشترک می تواند منافع مادی، پشتیبانی گرفتن در امور سیاسی، داشتن افکار و صفات اخلاقی مشترک و ... باشد.
در مسائل سیاسی-اقتصادی ، ارتباط داشتن با عموم مردم اجتماع در حد ضرورت لازم است که این حالت دوستی نیست بلکه "همکاری" خواهد بود که حالتی موقت و زودگذر در حد انجام امری از امورات رایج زندگی است ؛ اما مفهومی بنام " دوستی" ، صرفا بر اساس محبت قلبی بین افراد به وجود می آید که علت آن اعتقاد به ارزشهای انسانی تعیین شده از طرف خدا می باشد که خالق رحمت و محبت است و در نتیجه ارتباط با خدا و بندگی او ، مورد رحمت پروردگار قرار گرفته و حالت " دوستی "  بین مومنین ایجاد می گردد ، در حالی که واژه ی " کافر "  به کسی گفته می شود که وجود " خدا " و صفات او را انکار کرده و نپذیرفته باشد.
حال چگونه مومن به خدا می تواند با کسی که وجود خدا را نپذیرفته ، دوستی داشته باشد. در اینجا متوجه می شویم که چرا آیه ی شریفه دوستی با کفار را علامت " عدم ارتباط با خدا " دانسته و آنرا مورد نهی قرار می دهد.
بنابراین ایجاب می نماید که مومنین در نحوه ی ارتباط با افراد مختلف اجتماع ، نهایت دقت را اعمال نموده و با لحاظ نمودن اعتقادات و شخصیت افراد ، کیفیت ارتباط و میزان همکاری با هر کدام را تعیین نمایند تا از همنشینی با کفار که سقوط از جایگاه ایمان به خدا بوده و آلودگی به گناه را دنبال خواهد داشت محفوظ مانده و مورد عتاب پروردگار خویش واقع نشوند.

موفق باشید. پورهادی