بِنام خداوند بخشنده مهربان
أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِي حَاجَّ إِبْرَاهِيمَ فِي رَبِّهِ أَنْ آتَاهُ اللَّهُ الْمُلْكَ إِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّيَ الَّذِي يُحْيِي وَيُمِيتُ قَالَ أَنَا أُحْيِي وَأُمِيتُ ۖ قَالَ إِبْرَاهِيمُ فَإِنَّ اللَّهَ يَأْتِي بِالشَّمْسِ مِنَ الْمَشْرِقِ فَأْتِ بِهَا مِنَ الْمَغْرِبِ فَبُهِتَ الَّذِي كَفَرَ ۗ وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ.
آیا ننگریستی احتجاح ابراهیم در باره پروردگارش با کسی که چون خدا او را پادشاهی داده بود ، هنگامی که ابراهیم گفت: پروردگارم کسی است که زنده می کند و می میراند ، گفت: من هم زنده می کنم و می میرانم. ابراهیم  گفت: مسلماً خدا خورشید را از مشرق بیرون می آورد، تو آن را از مغرب برآور! پس آنکه کافر شده بود، متحیر و مبهوت شد. و خدا گروه ستم گر را هدایت نمی کند.

قرآن کریم (سوره بقره-آیه ۲۵۸)

شرح :
خدا بشر را خلق نمود و هدایتش را نیز به عهده گرفت ولیکن عمل هدایت دارای مراحلی است که نحوه ی اجرای آن با شخصیت و موقعیت هدایت شونده تناسب دارد. نمرود که در زمان حضرت ابراهیم(ع)حکومت می کرد  در مقابل دعوت به هدایت  با استدلالی غلط که در علم منطق به آن " مغالطه " گفته می شود ، از زیر بار مسئولیت شانه خالی می کرد که حضرت ابراهیم (ع) با استدلالی صحیح مبتنی بر واقعیتی غیر قابل انکار ، حقیقت را آشکار و مغالطه ی نمرود را باطل نمود.
وقتی که پیغمبر خدا می فرماید: " خدای من زنده کرده و می میراند "  نمرود دو نفر زندانی را حاضر کرده یکی را می کشد و دیگری را آزاد کرده می گوید : من هم چنین کردم. در اینجا  نمرود عمل قتل انسان را به غلط جایگزین قبض روح و عمل آزاد سازی انسانی زنده  از زندان را به جای حیات بخشیدن قرار داده است در حالی که  احیا نمودن یعنی روح را به جسم مرده دمیدن که از طرف خالق انجام می شود و میراندن یعنی بازگرداندن روح به مبدا آن.

حضرت ابراهیم (ع) برای فهماندن ضعف نمرود موضوعی واقعی را که خارج از قدرت بشر و در عین حال بر همگان آشکار بود را مطرح می نماید و آن ، عوض کردن محل طلوع خورشید از مشرق به مغرب بود که درماندگی نمرود را بر همگان آشکار ساخت.
بدیهی است این چنین حضور ذهن داشتن بر موضوعات مختلف و گسترده و به کار گرفتن هر یک در استدلالی منطقی مبتنی بر اصول عقلی که کاملا بر واقعییت منبطق بوده و قانع کننده باشد آن هم از انسانی درس نخوانده و آموزش ندیده ، غیر عادی بوده که خالق عالم آن را الهام از جانب خویش دانسته و نامش را " هدایت" می گذارد.
سپس خداوند این نحوه ی هدایت را که رحمتی گسترده است مخصوص کسانی می داند که به خدا ایمان آورده و با اطاعت از دستورات او از ظلم و ستم پرهیز نمایند.

موفق باشید. پورهادی