بسم الله الرحمن الرحیم

فراز بیست و ششم از دعای مکارم الاخلاق 
۲۶- اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ صُنْ وَجْهِي بِالْيَسَارِ ، وَ لَا تَبْتَذِلْ جَاهِي بِالْإِقْتَارِ فَأَسْتَرْزِقَ أَهْلَ رِزْقِكَ ، وَ أَسْتَعْطِيَ شِرَارَ خَلْقِكَ ، فَأَفْتَتِنَ بِحَمْدِ مَنْ أَعْطَانِي ، وَ اُبْتَلَي بِذَمِّ مَنْ مَنَعَنِي ، وَ أَنْتَ مِنْ دُونِهِمْ وَلِيُّ الْإِعْطَاءِ وَ الْمَنْعِ .
خدایا! بر محمّد و آلش درود فرست و آبرویم را به توانگری حفظ کن و قدر و منزلتم را به تنگدستی پست مفرما که از روزی‌خوارانت روزی بخواهم و از بَدان و اشرار آفریده‌هایت، عطایی درخواست کنم؛ تا به سپاسگزاری کسی که عطایم می‌کند، گرفتار شوم؛ و به سرزنش کسی که از عطا کردن به من باز می‌ایستد، دچار گردم؛ و حال آن‌که تو متولّی بخشش و بازدارندگی من هستی، نه دیگران.

(صحیفه سجادیه)

شرح :
داشتن ارتباط و تعامل با عموم مردم جامعه شرط زندگی اجتماعی و بلکه یک ضرورت است که به وسیله ی آن نیازها تامین شده و رشد علمی ایجاد می شود. اما نحوه ی ارائه خدمت به یکدیگر می تواند لذت بخش و یا آزار دهنده باشد که هر کدام از این حالت ها بیانگر فرهنگ و اعتقادات یک جامعه می باشد.
در اجتماعی که معارف الهی نشر یافته باشد مردم از خدمت به همنوع احساس فرح نموده بلکه آن را توفیق الهی در کسب عزت می دانند اما در جامعه ای که بویی از معنویت استشمام نکرده اند هر کدام سعی دارد دیگری را در جهت منافع خود به کار بگیرد و دسترنج او را تصاحب و شخصیت دیگران تحقیر کند تا در خود احساس بزرگی داشته باشد.
در چنین اجتماعی احترام و محبت جایگاهی نداشته و زندگی اهل معرفت سراسر رنج و محنت خواهد بود لذا امام سجاد(ع) از رویارویی با چنین مردی برای تامین نیازهای زندگی اظهار بیزاری نموده و به خدا پناه می برند.
بنابراین امام با این نحوه ی بیان ، به مومنین پیام می دهند که قدر و مزلت اجتماع خداپرستان را لحاظ نموده و آن را موهبت الهی بدانند و ازعوامل به وجود آورده ی آن با تمام وجود مراقبت نمایند.

موفق باشید. پورهادی