بنام حضرت دوست

مناجات المفتقرین (نیازمندان)-۲

وَغُلَّتِى لَايُبَرِّدُها إِلّا وَصْلُكَ، وَلَوْعَتِى لَايُطْفِيها إِلّا لِقاؤُكَ، وَشَوْقِى إِلَيْكَ لَايَبُلُّهُ إِلّا النَّظَرُ إِلَىٰ وَجْهِكَ، وَقَرارِى لَايَقِرُّ دُونَ دُنُوِّى مِنْكَ؛ وَلَهْفَتِى لَا يَرُدُّها إِلّا رَوْحُكَ، وَسُقْمِى لَايَشْفِيهِ إِلّا طِبُّكَ، وَغَمِّى لَايُزِيلُهُ إِلّا قُرْبُكَ، وَجُرْحِى لَايُبْرِئُهُ إِلّا صَفْحُكَ، وَرَيْنُ قَلْبِى لَايَجْلُوهُ إِلّا عَفْوُكَ، وَوَسْوَاسُ صَدْرِى لَايُزِيحُهُ إِلّا أَمْرُكَ .
سوز سینه‌ام را جز وصل تو خنک نکند و آتش درونم را جز دیدارت خاموش نگرداند و بر حرارت شوقم به تو جز نگاه به جمالت آب نریزد و آرامشم بدون نزدیک شدن به حضرتت برقرار نشود؛ و حسرتم را جز نسیم رحمتت برنگرداند و بیماری‌ام را جز درمانت شفا ندهد و غمم را جز مقام قربت برطرف نسازد و زخمم را جز چشم‌پوشی‌ات التیام ندهد و آلودگی دلم را جز گذشت تو صیقل ندهد و وسواس سینه‌ام را جز فرمانت از میان نبرد، ای نهایت آرزوی آرزومندان.

امام زین العابدین (ع)  

 شرح :

وقتی انسان به نیازهای ذاتی خویش آگاه شد به دنبال منبع تامین آنها برآمده و بدانجا رجوع می کند. درک اهمیت این استعدادها و ضرورت تامین آنها شوق شدیدی در فرد ایجاد نموده که طالب کمال را در رسیدن به انها بی تاب می کند.

 این شوق شدید همان جاذبه ی الهی است که انسان را برانگیخته نموده تا در مسیر کمال سر از پا نشناسد به همین جهت به آن سوز و گداز عارفانه می گویند.
 پس از ایجاد شوق حالت پذیرش در سالک بوجود آمده و طالب درک حقایق ملکوتی می گردد لذا پردگار عالم جلوه های جمال خویش را در مراتب و مدارج کمال برای او آشکار نموده و در نتیجه ی این مشاهدات و حسرت فقدان آنها اندوهی جانکاه بر وجود شخص مستولی می گردد تا جائی که غم فراق ، روح او را بیمار می نماید.
همچنین خلا این فضائل که به منزله ی قسمتی از وجود عارف بوده و احساس کمبودی مانند زخم درون برای اوست و فقط وصال جمال یار که همان درک مدارج عالیه ی انسانی باشد ، داروی شفابخش خواهد بود.

  موفق باشید. پورهادی