بنام حضرت دوست

مناجات الخائفین (خداترسان)-۱

إِلهِی أَتَراک بَعْدَ الْإِیمانِ بِک تُعَذِّبُنِی؟ أَمْ بَعْدَ حُبِّی إِیاک تُبَعِّدُنِی؟ أَمْ مَعَ رَجائِی لِرَحْمَتِک وَصَفْحِک تَحْرِمُنِی؟ أَمْ مَعَ اسْتِجارَتِی بِعَفْوِک تُسْلِمُنِی؟ حَاشَا لِوَجْهِک الْکرِیمِ أَنْ تُخَیبَنِی.
معبودم آیا چنین می نمایی که پس از ایمانم به تو عذابم کنی؟ یا پس از عشقم به تو از خود دورم سازی؟ یا با امید به رحمت و چشم پوشی ات محرومم نمایی؟ یا با پناه جویی ام به گذشتت رهایم کنی؟ هرگز چنین نیست! از ذات بزرگوار و مهمان نوازت به دور است که محرومم کنی.

امام زین العابدین (ع)

شرح :

هنگامی که انسان در تنگناهای مختلف زندگی قرار می گیرد ، نیاز به پشتیبانی قوی در خود احساس کرده  دست به دعا بلند می کند. از لحظه ی دعا تا زمان اجابت ، به اقتضاء نوع موضوع و شرایط زندگی مدتی طول می کشد. در این مدت که دوران نهفتگی می باشد  شخص مضطر از برهم کنش های پشت پرده ای که عوامل ایجاد اجابت دعا و فراهم نمودن گشایش هستند ، بی اطلاع بوده و مورد هجوم افکار مختلف قرار می گیرد که او را بی تاب کرده  ممکن است کارش به نا امیدی کشیده  از دریافت رحمت و گشایش محروم گردد.
آنچه در این فراز از دعا مشاهده می شود افکار نا امید کننده ای است که به ذهن مومن خطور کرده ولی امام هدایت  با قرار دادن مفاهیمی که نطقه ی مقابل آن بوده امید را به قلب مومن وارد نموده و آرامش خاطر برای او به ارمغان می آورد.

موفق باشید. پورهادی