بنام حضرت دوست

مناجات الراغبین (مشتاقان) -۲

أَسْأَلُكَ بِسُبُحاتِ وَجْهِكَ وَبِأَنْوارِ قُدْسِكَ، وَأَبْتَهِلُ إِلَيْكَ بِعَواطِفِ رَحْمَتِكَ، وَلَطائِفِ بِرِّكَ، أَنْ تُحَقِّقَ ظَنِّى بِما أُؤَمِّلُهُ مِنْ جَزِيلِ إِكْرامِكَ، وَجَمِيلِ إِنْعامِكَ، فِى الْقُرْبىٰ مِنْكَ وَالزُّلْفىٰ لَدَيْكَ، وَالتَّمَتُّعِ بِالنَّظَرِ إِلَيْكَ، وَهَا أَنَا مُتَعَرِّضٌ لِنَفَحاتِ رَوْحِكَ وَعَطْفِكَ، وَمُنْتَجِعٌ غَيْثَ جُودِكَ وَلُطْفِكَ، فارٌّ مِنْ سَخَطِكَ إِلىٰ رِضاكَ، هارِبٌ مِنْكَ إِلَيْكَ، راجٍ أَحْسَنَ ما لَدَيْكَ، مُعَوِّلٌ عَلىٰ مَواهِبِكَ، مُفْتَقِرٌ إِلىٰ رِعايَتِكَ .
از تو می‌خواهم به شکوه و بزرگی‌های ذاتت و به انوار قدست و به‌سویت زاری می‌کنم به عواطف مهرت و لطایف احسانت که تحقق بخشی گمانم را در آنچه از تو آرزومندم از بزرگی رأفت و رحمتت و زیبایی مهربانی و لطفت، در راه تقرّب به تو و نزدیکی به بارگاهت و بهره‌مندی از نگاه به‌سویت، هم اینک متعرّض نسیم‌های رحمت و توّجه تو و خواهان باران جود و لطف بی‌پایان تو می‌باشم و از خشمت به‌سوی خشنودی‌ات گریزان و از تو به‌سوی خودت فراری‌ام، نیکوترین چیزی را که نزد توست امید دارم، بر بخشش‌هایت اعتماد می‌کنم، به توجّه و حمایتت نیازمندم.

امامزین العابدین(ع)

شرح :

انسان طالب کمال پس از عبور از مرحله ی بقا متوجه وجود صفات خاص انسانی شده و ارزش خود را در پرورش این صفات دیده و بدین ترتیب مزین به فضائل انسانی می گردد.
چنین شخصیتی فهمیده است که منبع تامین کنندهی  او جهت درک فضائل انسانی همانا خالق این صفات است که تجلی دهنده ی علم خود در جوهره ی مومن بوده و ذات انسان را به گوهری ارزشمند تبدیل می نماید.
نکته ی قابل توجه در این خصوص درک نقطه ی مقابل این فضائل توسط مومن است که خطری تهدید کننده بوده و برای نجات از آن و حفظ این فضائل ، همواره پناه جوی درگاه خالق خویش است زیرا یقین دارد که غیر از خدا کسی نمی تواند نجات بخش گوهر وجود او از آلوده شدن به رذائل باشد.
لذا دائما با خدای خود در حال راز و نیاز بوده و با بیان صفات خدا و حمد و ثنای او به درگاهش استغاثه می نماید تا همواره در پناه او قرار گرفته و موفق به طی مدارج کمال گردد.

موفق باشید. پورهادی