بنام حضرت دوست

مناجات الشاکرین (شکرگزاران)-۳

إِلٰهِى فَكَما غَذَّيْتَنا بِلُطْفِكَ، وَرَبَّيْتَنا بِصُنْعِكَ، فَتَمِّمْ عَلَيْنا سَوَابِغَ النِّعَمِ، وَادْفَعْ عَنَّا مَكارِهَ النِّقَمِ، وَآتِنا مِنْ حُظُوظِ الدَّارَيْنِ أَرْفَعَها وَأَجَلَّها عاجِلاً وَآجِلاً، وَلَكَ الْحَمْدُ عَلىٰ حُسْنِ بَلائِكَ، وَسُبُوغِ نَعْمَائِكَ، حَمْداً يُوافِقُ رِضَاكَ، وَيَمْتَرِى الْعَظِيمَ مِنْ بِرِّكَ وَنَدَاكَ، يَا عَظِيمُ يَا كَرِيمُ، بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.
معبودم، همان‌گونه که ما را به لطفت تغذیه کردی و با احسانت پروریدی، پس نعمت‌های سرشارت را بر ما به انجام رسان و ناگواری‌های ناخوشایند را از ما دور کن و از بهره‌های هر دو جهان بالاتر و برترش را چه الان و چه در آینده به ما عطا کن، تو را سپاس بر خوبی آزمونت و بر نعمت‌های سرشارت، سپاسی که درخور خشنودی‌ات باشد و خیر وجودت را به‌سوی ما جلب کند، ای بزرگ، ای مهمان‌نواز، به مهربانی‌ات ای مهربان‌ترین مهربانان.

امام زین العابدین (ع)

شرح :

انسان عارف در شناخت نعمت های پروردگار خویش به مرتبه ای از یقین می رسد که می داند قادر به ادای شکر نعمت ها نبوده بلکه بایستی با اعتراف به عجز در بجا آوردن سپاس شایستهی ذات ربوبیت ، بندگی خود را اعلان نماید.

در نتیجه ی این اظهار بندگی و عجز در سپاسگزاری اقرار به عظمت خالق می نماید که این برکات ونتایج را به دنبال خواهد داشت :

اولا علاوه بر افزون شدن نعمت ها خداوند آنها برشخص گوارا نموده و عوامل ناخوشایند را از زندگی او دور خواهد کرد.
ثانیا با استفاده ی صحیح از این مواهب که از مصادیق  شکر عملی می باشد زمینه ی بهرمندی از نعمت های آخرت فراهم خواهد شد که سرانجام نیک و سعادتمندی والاترین دستاورد این سپاسگزاری خواهد بود ان شاالله .

موفق باشید. پورهادی