بنام حضرت دوست

مناجات الشاکرین (شکرگزاران)-۲

إِلٰهِى تَصَاغَرَ عِنْدَ تَعاظُمِ آلائِكَ شُكْرِى، وَتَضَاءَلَ فِى جَنْبِ إِكْرامِكَ إِيَّاىَ ثَنائِى وَنَشْرِى، جَلَّلَتْنِى نِعَمُكَ مِنْ أَنْوارِ الْإِيمانِ حُلَلاً، وَضَرَبَتْ عَلَىَّ لَطائِفُ بِرِّكَ مِنَ الْعِزِّ كِلَلاً، وَقَلَّدَتْنِى مِنَنُكَ قَلائِدَ لَاتُحَلُّ، وَطَوَّقَتْنِى أَطْواقاً لَاتُفَلُّ، فَآلاؤُكَ جَمَّةٌ ضَعُفَ لِسانِى عَنْ إِحْصَائِها، وَنَعْماؤُكَ كَثِيرَةٌ قَصُرَ فَهْمِى عَنْ إِدْراكِها فَضْلاً عَنِ اسْتِقْصَائِها؛ فَكَيْفَ لِى بِتَحْصِيلِ الشُّكْرِ وَشُكْرِى إِيَّاكَ يَفْتَقِرُ إِلىٰ شُكْرٍ ؟ فَكُلَّما قُلْتُ لَكَ الْحَمْدُ وَجَبَ عَلَىَّ لِذٰلِكَ أَنْ أَقُولَ لَكَ الْحَمْدُ .
معبودم، در برابر بزرگی نعمت‌هایت، سپاسم کوچک است و در کنار اکرامت بر من، ستایش و گزارشم از آن، خود را پست و ناچیز نشان می‌دهد، نعمت‌هایت از انوار ایمان، زینت‌هایی به من پوشاند و لطایف نیکی‌ات خیمه‌هایی از عزت بالای سرم افراشت و عطاهایت گردنبندهای زیبنده‌ای به گردنم افکند که هرگز باز نشود و طوق‌هایی بر من آویخت که به هیچ روی گسسته نگردد، عطاهای انبوهت زبانم را از شمردنش ناتوان ساخته و نعمت‌های فراوانت فهمم را از دریافتشان کوتاه کرده تا چه رسد به بررسی کامل آن‌ها؛ سپاسگزاری‌ات چگونه برای من امکان‌پذیر است درحالی‌که سپاسم نسبت به تو خود نیازمند سپاسی دیگر است، پس هر نوبت که گفتم تو را سپاس، بر من واجب شد که به خاطر آن باز بگویم تو را سپاس

امام زین العابدین (ع)

شرح :

بزرگی هر نعمت وقتی مشخص می شود که ساختار و عوامل بوجود آورنده ی آن را همراه با تاثیر وجودی او بر زنجیره ی خلقت درک کنیم که علم بشر هنوز در اول این راه است.
بنابراین انسان محقق ، همین قدر که به ناتوانی خود در شناخت نعمات و سپاسگزاری آنها معترف باشد و به درگاه پروردگار خویش عرض بندگی نماید ، خداوند  نعمت ایمان را به او عطا می فرماید که زینت بخش روح و قوام دهنده ی جوهره ی انسانی او برای تداوم مسیر کمال است.

درک این موهبت الهی نیز در جای خود سپاسی دیگر نیاز دارد که مجددا زمینه ساز سایر مواهب الهی خواهد بود و بدین ترتیب عمل سپاسگزاری موجب ازدیاد نعمت و مزید بهرمندی خواهد شد وگرنه که انسان هیچگاه قادر به ادای شکر نعمت های خالق خویش نخواهد بود.

موفق باشید. پورهادی