بنام حضرت دوست

مناجات الشاکرین (شکرگزاران)-۱

إِلٰهِى أَذْهَلَنِى عَنْ إِقامَةِ شُكْرِكَ تَتابُعُ طَوْلِكَ، وَأَعْجَزَنِى عَنْ إِحْصاءِ ثَنائِكَ فَيْضُ فَضْلِكَ، وَشَغَلَنِى عَنْ ذِكْرِ مَحامِدِكَ تَرادُفُ عَوائِدِكَ، وَأَعْيانِى عَنْ نَشْرِ عَوارِفِكَ تَوَالِى أَيادِيكَ، وَهٰذا مَقامُ مَنِ اعْتَرَفَ بِسُبُوغِ النَّعْماءِ وَقابَلَها بِالتَّقْصِيرِ، وَشَهِدَ عَلىٰ نَفْسِهِ بِالْإِهْمالِ وَالتَّضْيِيعِ، وَأَنْتَ الرَّؤُوفُ الرَّحِيمُ الْبَرُّ الْكَرِيمُ، الَّذِى لَايُخَيِّبُ قاصِدِيهِ، وَلَا يَطْرُدُ عَنْ فِنائِهِ آمِلِيهِ، بِساحَتِكَ تَحُطُّ رِحالُ الرَّاجِينَ، وَبِعَرْصَتِكَ تَقِفُ آمالُ الْمُسْتَرْفِدِينَ، فَلَاٰ تُقابِلْ آمالَنا بِالتَّخْيِيبِ وَالْإِيآسِ، وَلَا تُلْبِسْنا سِرْبالَ الْقُنُوطِ وَالْإِ بْلاسِ

معبودم، پیاپی آمدن نیکی و محبّتت، برپاداشتن سپاست را از یاد من برد و فراوانی بخششت، مرا از شمارش ستایشت درمانده ساخت و در پی هم آمدن احسانت، مرا از یاد اوصاف نیکت بازداشت و پشت هم رسیدن نعمت‌هایت مرا از گسترش خوبی‌هایت درمانده کرد، این است جایگاه آن‌که به فراوانی نعمت‌های تو در برابر آن به کوتاهی خود اقرار دارد و به زیان خود به سستی در بندگی و هدر دادن نعمت‌ها گواهی می‌دهد و تویی نیک‌خو و مهرورز، مهربان، نیکوکار، مهمان‌نواز که خواهنده‌اش را محروم نمی‌کند و آرزومندش را از درگاهش نمی‌راند، به آستانت فرود می‌آید، بار امیدواران و در درگاه رحمت تو می‌ایستد، آرزوهای عطاخواهان، پس آرزوهایمان را با محرومیت و ناامیدی روبرو مکن و جامه ناامیدی و دوری از رحمت را بر ما مپوشان

امام زین العابدین (ع)

شرح :

معمولا نعمت ها و فرصت هایی از زندگی در ذهن ما ماندگار می گردد که برجسته باشد و موضوعی برای ذهن ما برجسته می شود که در بین موضوعات پیرامون خود از اهمیت خاص برخوردار بوده باشد ، به عبارتی در میان موضوعات کم اهمیت واقع شده باشد.
از آنجا که نعمت های موجود هریک در جایگاه خویش از ارزش خاص خود برخوردار بوده به طوری که نمی توان مجموعه ی هستی را بدون او فرض نمود ،
بنابراین در چنین شرایطی ذهن ما از تشخیص و انتخاب نعمت خاص درمانده شده و به جای درک اهمیت ارزشمند و معادل برای همه ی نعمت ها به ساده انگاری مبتلا شده و آنها عادی می پندارد. مثل اینکه بود و نبود آنها یکسان باشد.

اینجاست که اهمیت نعمت را درک نکرده و مواهب برای او جلوه ای نخواهد داشت در نتیجه بدون توجه از کنار آنها عبور نموده و خود را موظف به سپاسگزاری نمی بیند یا آنها را به فراموشی می سپارد.

نکته ی دیگری که مورد اشاره امام قرار گرفته توقف امیدواران بر درگاه رحمت خدا و نقطه ی مقابل آن یعنی در جامه ی ناامیدی فرو رفتن ، به علت عدم درک رحمت پروردگار است. زیرا توقف امیدوار در جایی صورت می گیرد که امکان برآمدن حاجت برای او وجود داشته باشد و آنجا نیست مگر رحمت گسترده ی پروردگار که به وسعت همه ی عالم است ، پس می توان نتیجه گرفت که  عدم درک رحمت خدا علت ناامید شدن است.

موفق باشید. پورهادی