بنام حضرت دوست

مناجات التائبین (توبه کنندگان)-۱

إِلٰهِى أَلْبَسَتْنِى الْخَطايا ثَوْبَ مَذَلَّتِى، وَجَلَّلَنِى التَّباعُدُ مِنْكَ لِباسَ مَسْكَنَتِى، وَأَماتَ قَلْبِى عَظِيمُ جِنايَتِى، فَأَحْيِهِ بِتَوْبَةٍ مِنْكَ يَا أَمَلِى وَبُغْيَتِى، وَيَا سُؤْلِى وَمُنْيَتِى، فَوَعِزَّتِكَ ما أَجِدُ لِذُنُوبِى سِواكَ غافِراً، وَلَا أَرَىٰ لِكَسْرِى غَيْرَكَ جابِراً، وَقَدْ خَضَعْتُ بِالْإِنابَةِ إِلَيْكَ، وَعَنَوْتُ بِالاسْتِكانَةِ لَدَيْكَ، فَإِنْ طَرَدْتَنِى مِنْ بابِكَ فَبِمَنْ أَلُوذُ ؟ وَإِنْ رَدَدْتَنِى عَنْ جَنابِكَ فَبِمَنْ أَعُوذُ ؟ فَوا أَسَفاهُ مِنْ خَجْلَتِى وَافْتِضاحِى، وَوا لَهْفاهُ مِنْ سُوءِ عَمَلِى وَاجْتِراحِى .
خدایا! گناهان بر من لباس خواری پوشانده و دوری از تو جامه درماندگی بر تنم پیچیده و بزرگی جنایتم دلم را میرانده، پس آن را با توبه به درگاهت زنده کن، ای آرزویم و مرادم و خواسته‌ام و امیدم، به عزّتت سوگند برای گناهانم آمرزنده‌ای جز تو نمی‌یابم و برای دل‌شکستگی‌ام جبران‌کننده‌ای جز تو نمی‌بینم، به پیشگاهت با توبه و انابه فروتنی کردم و با ذلّت و خواری، به درگاهت تسلیم شدم، اگر مرا از درگاهت برانی به که روی آورم؟ و اگر از آستانت بازم گردانی به که پناه برم؟ در این حال افسوس از شرمندگی و رسوایی‌ام و وای از نگرانی‌ام از زشتی کردار و مرتکب شدن گناهانم

امام زین العابدین (ع)

شرح :
انسان برای ادامه ی حیات و حفظ بقای خویش ، به تامین لوازم زندگی پرداخته  و به علت غلبه ی غرائزش که مجذوب لذت ها هستند مرتکب گناه می شود.
اما قوای فطری که وجه تمایز او با سایر مخلوقات است ، با مشاهده ی اثرات زیانبار گناه به ستوه آمده و طالب نجات از این گرداب و رسیدن به کمالات انسانی
می گردد.
فراهم بودن زمینه ی گناه در اجتماع همراه با تمایل شدید نفس از درون راه نجات را بسته و انسان را در مسیر کمال متوقف می سازد. ذات پویای انسان از نفخه ی الهی سرچشمه گرفته و به علت سنخیت با مبداء هستی بخش ، دارای استعدادی شگرفت در جذب رحمت پروردگار و برخورداری از حمایت لایزال او است  به طوری که می تواند با توبه و انابه به درگاه خدا که تنها قدرت غالب مطلق و نجات دهنده است از مهلک ترین دامها رهایی یابد.

موفق باشید. پورهادی