بنام خدا

فرازهایی از زیارت جامعه کبیره - ۲۹

فَعَظَّمْتُمْ جَلاَلَهُ وَ أَكْبَرْتُمْ شَأْنَهُ وَ مَجَّدْتُمْ كَرَمَهُ وَ أَدَمْتُمْ (أَدْمَنْتُمْ) ذِكْرَهُ وَ وَكَّدْتُمْ (ذَكَّرْتُمْ) مِيثَاقَهُ
پس شما هم عظيم شمرديد شوكتش را و بزرگ دانستيد مقامش را و ستوديد كرمش را و ادامه داديد ذكرش را و استوار نموديد پيمانش را

شرح :

فَعَظَّمْتُمْ جَلاَلَهُ : پس شما هم عظيم شمرديد شوكتش را
کلمه عظمت  برای بیان بزرگی در ابعاد ، حجم ، جهات مختلف به کار گرفته می شود که معرف وسعت و گستردگی مافوق تصور باشد.
امام بر اساس ظرفیت وجودی ویژه و علم دریافت شده از گنجینه ی وحی ، صفات و قدرت تجلی یافته پرورگار را در همه ابعاد وجودی ممکن بیان نموده تا ضمن ایجاد خوف مانع از طغیان انسان ، امید او در برابر حوادث سهمگین باشد.

وَ أَكْبَرْتُمْ شَأْنَهُ : و بزرگ دانستيد مقامش را
واژه کبریا برای بیان رفعت و بلندای جایگاه به کار گرفته می شود که نشانه ی احاطه خداوند بر کل مخلوقات است و اکبر معرف این رفعت در اعلا مرتبه و فوق ادراک است. امام از نزدیک ترین جایگاه معنوی به پروردگار که مقربین باشد ، شناسایی این رفعت مقام و مبلغ آن به سایر انسانها بوده تا ایجاد کننده ی حالت خضوع برای بندگان و باز دارنده از ستم به همنوع باشد.

وَ مَجَّدْتُمْ كَرَمَهُ : و ستوديد كرمش را
کرم به صفت بخشش قبل از درخواست نیازمند گفته می شود که براساس علم به نیاز واقعی جهت حفظ آبرو به او اعطا می شود. در حالی که شکر و سپاس  پس از دریافت نعمت انجام می گیرد ، ستودن کرم یعنی گرامی داشتن این صفت پروردگار در هر موضوعی قبل از اعطا نمودن نعمت که صرفا توسط امام معصوم و براساس معرفت ذاتی ایشان صورت می پذیرد.

أَدَمْتُمْ (أَدْمَنْتُمْ) ذِكْرَهُ : و ادامه دادید ذکرش را
ذکر به مفهوم آگاهی و حضور قلب است که در مقابل غفلت و فراموشی به کار می رود. انسانهای معمولی در هنگام وفور نعمت همچنین در گرفتاریهای بزرگ ، دچار پریشانی خاطر شده از یاد و توجه به پروردگار خویش غافل می گردند.
امام این وجود خالص شده از جانب خداوند تحت هیچ شرایطی دچار غفلت نمی شود. بارزترین مصداق این امر عملکرد امام حسین(ع) در روز عاشوراست که در مقابل آنچنان مصائبی به بیان معارف الهی پرداخته و لشکریان دشمن را موعظه می نماید.

وَ وَكَّدْتُمْ (ذَكَّرْتُمْ) مِيثَاقَهُ : و استوار نمودید پیمانش را
انسان برای رسیدن به کمال خویش ملزم به مسیر تعیین شده از طرف خالق عالم است و در بحرانها نیازمند رجوع به پروردگار برای تجدید پیمان جهت حفظ موجودیت بوده که به علت ضعف وجودی و عوامل گمراه کننده از این امر عظیم باز می ماند.
در این راستا امام معصوم با آگاهی حاصل از معرفت ذاتی اعطا شده از جانب خداوند ضمن حفظ ارتباط خویش با مبدا هستی عامل اتصال پیروان با پروردگار می باشد.

موفق باشید. پورهادی